معرفی دبیرستان غیردولتی نور|مشاوره تحصیلی شهداد

دبیرستان غیردولتی نور ﴿دوره دوم﴾

اهداف علمی و آموزشی

• خو گرفتن به پژوهش علمی و اِعمال آن در دو جنبه عمومی و تخصصی؛ بدین ترتیب که هم آشنایی دورادور با موضوعات، اهداف و کاربرد علوم پایه، تجربی و انسانی روز حاصل گردد و هم در رشته برگزیده شخصی، روز آمدی اطلاعات مورد اهتمام قرار گیرد و به آموخته‌های اولیه و قالبی اکتفا نشود.
• اهتمام به تحصیلات عالیه با تفکر کیفیت‌گرا ، چنانکه با آگاهی از میزان سودمندی هر یک از رشته‌های تحصیلی در خدمت رسانی به مردم (هم کیشان و بلکه هم نوعان) اقدام به انتخاب کنند.
• عنایت قلبی به انگیزه‌های الهی و معنوی کسب دانش، چنانکه این انگیزه‌ها موجب ایمنی از آفاتی شود که ممکن است گریبان گیر طالب علم گردد.
• تمرکز قوا در یادگیری و آموزش و پرهیز از پراکندگی فکری که نتیجه مسلم آن چیزی جز کند شدن روند آموزش و کاستن از بازدهی علمی نیست.
• آشنایی با کلام وحی و سخنان خاندان عصمت و طهارت علیهم‌السلام به گونه‌ای که نه تنها فهم ظاهر عبارت را میسر سازد، بلکه موجب توانایی دریافت مقصود اصلی کلام و یافتن مصادیق عینی و کاربردی برای آن باشد.
• اصالت دادن به تفکر و تعقل و نگرش علمی به پدیده‌ها و حوادث پیرامونی، به گونه‌ای که دانش‌آموزان در برخورد با تازه‌ها و ناشناخته‌ها، پیش از هر تصور دیگری، به تبیین عقلانی و توضیح علمی آنها بیندیشند.
• توانایی و اشتیاق برای آموزش دانسته‌ها به دیگران که تقویت پیوسته بنیه علمی و نیل به خودباوری در این زمینه می‌تواند موجب آن باشد.

آفاتی که ممکن است متوجه این بعد از شخصیت انسان باشد به صورت مدرک گرایی، شهرت‌طلبی، فضل فروشی، خود‌بزرگ‌بینی و دنیاخواهی جلوه‌گر می‌شود که پرهیز از این آفات و نظایر آن هر چند بیشتر جنبه اخلاقی دارد، می تواند در روند موفقیت علمی هم تاثیر واقعی داشته باشد.

اهداف اعتقادی

• باور قلبی و آگاهانه به اصول دین، چنانکه مبتنی بر اندیشه و تحقیق و به دور از انحراف اعتقادی باشد که حاصل بیگانگی با آموزه‌های معرفتی خاندان عصمت و طهارت علیهم السلام و دل سپردن به نظریات و آراء متفکرانی است که نحله فکری آنان اصالت زمینی و بشری دارد، نه اصالت الهی.
• شناخت و ارادت نسبت به پیشوایان معصوم شیعه علیهم السلام آن گونه که التزام به سیره عملی ایشان و تسلیم به فرموده‌های آن بزرگواران را در پی داشته باشد و به یاد کرد لفظی و احترام صوری به آنان محدود نباشد.
• اُنس و علاقه‌مندی به قرآن کریم و آشنایی نسبی با راز و رمز الفاظ آن و اعتقاد به این که قرآن کتاب انسان سازی است. طبیعی است که چنین اعتقادی به رهایی از بند الفاظ و پرداختن به فضای آزاد مفهوم و مقصد کلام می‌انجامد و شخص با استفاده علمی از آیات و جست و جوی مصادیق عینی آنها را می‌آموزد.
• اعتقاد به بقای روح، چنانکه باور داشته باشند زندگی دنیوی مجالی است برای توشه برداری جهت سعادت جاویدان و بدین ترتیب، درتصحیح نگرش به شئون مادی زندگی و انگیزه‌های رفتاری خویش بکوشند. به نظر می آید که این اعتقاد همان است که برخی از صاحب نظران علوم تربیتی از آن به عنوان «باور به جاودانگی خیر» یاد کرده و از بنیانهای رشد اخلاقی دانسته‌اند.
• خود باوری و رشد یافتگی دینی مبتنی بر رشد شناختی و انگیزش درونی با چنین رشدی هم متکی بر خرد ورزی در فهم اصول اعتقادی مذهب تشیع است، هم متکی بر تحقیق و تفحص در خصوص دیدگاههای عمده انحرافی در این زمینه. افزون بر این شخص برای رد شبهات دین ستیزان ـ که در لسان وحی از آن به عنوان «جدال به احسن» یاد کرده اند ـ بر انگیخته و توانا گردد.
• شفافیت اعتقاد به مهدویت و آشنایی صحیح با فرهنگ انتظار که به شناخت وظایف عبادی و اعتقادی شیعه در دوران غیبت بیانجامد و روحیه صلاح و سداد شخصی و اصلاح طلبی اجتماعی را پدید بیاورد. روشن است که اعتقاد و آشنایی و شناخت باید به گونه‌ای باشد که زنگار هر تردیدی را در این مورد بزداید و راه رسوخ آراء فرق ضاله را به دل سد کند.
• تلاش برای تعظیم شعائر دینی با اهتمام به تبلیغ عملی (تعبد آگاهانه، همراه با خلوص نیت در برابر دستورهای دینی معصومین علیهم‌السلام و عنایت ویژه به امر به معروف و نهی از منکر به شیوه غیر مستقیم در زندگی اجتماعی) و پرهیز از رفتارهای بی محتوا که ریشه در خرافه گرایی، کهن پرستی و افراط دارد و تنها با پشتوانه همین عوامل، رنگ و لعاب دینی به خود گرفته است.
• اهتمام به هدایت اعتقادی دیگر افراد مستعد و شیفتگان معارف آسمانی را سرلوحه برنامه‌های زندگی خویش قرار دهد.

اهداف اخلاقی

آنچه در این بعد مهم است این است که اولا مضمون و محتوای آموزه‌های اخلاقی تعالیم آسمانی خاندان عصمت و طهارت باشد و نه نظریات فلسفی و عرفانی‌، ثانیا رفتار اخلاقی باید در ساختار شخصیتی فرد نهادینه شود تا هماهنگی آن با دانش اخلاقی تضمین گردد.

• دست یابی به مرتبه‌ای از خود شناسی که آگاهی به عظمت روح آدمی و توجه به کرامت نفس انسانی را در بردارد. شرح صدری که بدین ترتیب به دست آید برکات فراوانی به دنبال می‌آورد؛ مانند: بی‌اعتنایی قلبی به دنیا، استواری در برابر ناگواری‌ها‌ی زندگی اجتماعی و مشکلات اجتماعی، آرامش روحی و رضامندی به نتیجه تلاشهای شخصی، استقلال شخصیت و نادیده گرفتن مدح و ذم دیگران، پرهیز از مفاسد اخلاقی و دوری از افکار و رفتاری که به احساس فرومایگی می‌انجامد.
• رهایی از بند خویش خواهی که موجب می‌شود در برخورد با دیگران تواضع جای کبر و کدورت را بگیرد و توفیقات گوناگونی مانند برقراری روحیه صلح و صفا در خانواده‌ها، پذیرش اشتباهات شخصی و سعی در برطرف کردن آنها و کوشش برای یاری رساندن به همنوعان به دست آید.
• دارا بودن روحیه توکل به خداوند متعال و توسل به اولیای الهی، به گونه‌ای که نه مانع به کارگیری قوای شخصی برای انجام وظایف و نیل به اهداف سازنده گردد و نه به احساس خود باوری مفرط و بی نیازی کاذب از بزرگانی که وسایل نیل به قرب الهی و برکات مادی و معنوی‌اند، بیانجامد.
• تخلق به اخلاقی حسنه اسلامی با مراقبت بر فرایض و سنن مذهبی در زندگی شخصی و خوش رفتاری هر چه تمام‌تر با اعضای خانواده و معاشران که در مدار گذشت، مهرورزی و مهربانی، پاسداشت حرمتها و حقوق دیگران تجلی می‌یابد.
• پرهیز از مفاسد اخلاقی، خویشتن داری به هنگام احساس خشم از رفتارهای ناپسند عرفی اطرافیان و دوری کردن از هر عادت رفتاری که به حجاب‌زدگی خرد و اندیشه انسان می‌انجامد و موجب تکرار روز افزون رفتارهای نابخردانه و مذموم اخلاقی می‌گردد.
• رعایت نظم و انضباط به ویژه آنجا که مربوط به برنامه‌ریزی و زمان‌بندی و وقت‌شناسی باشد، چنانکه هم در استفاده بهینه از فرصتهای زندگی اثر گذارند و هم رسیدگی و پیگیری به موقع در خصوص وظایف دائمی و مسئولیت‌های ادواری را به یک عادت سنجیده رفتاری تبدیل کند.

کوتاه سخن اینکه رشد اخلاقی: اولا به باورهای مذهبی وابستگی تام دارد، ثانیا نمودهای رفتاری آن در دو جنبه فردی و اجتماعی جست و جو می‌شود. پس نیل به هر دو خصیصه اعتقادی و عملی چنین رشدی باید مورد توجه در بعد اخلاقی باشد.

اهداف عاطفی و روانی

واقع بینی که استادان فرهیخته تربیت اسلامی آن را همان حکمت و خیر کثیری دانسته‌اند که در قرآن کریم از آن یاد شده و می‌تواند اعتدال روحی روانی باشد؛ زیرا درک درست از ارزش واقعی پدیده‌ها و اشخاص موجب می‌شود منزلت آنها در اندیشه و جان آدمی از کوچک نمایی و بزرگ نمایی برکنار ماند و این خود از عوامل دست یابی به آرامش درونی است.

• آگاهی نسبت به توانایی‌ها و ناتوانایی‌های خویش که مقدمه پرورش استعدادهای شخصی است و می تواند از اتلاف عمر و صرف بی حاصل هزینه‌های مادی و معنوی برای رسیدن به اهداف نامتناسب با شخصیت فردی و اجتماعی انسان جلوگیری کند.
• حساسیت عاطفی نسبت به اوضاع و احوال خویشان، معاشران، آحاد امت اسلامی و جامعه جهانی به گونه‌ای که در برابر ناگواری‌های زندگی دیگران بی اعتنا نباشد و حس همدردی و نوعدوستی ایشان نمود عملی بیابد.
• توانایی در ابراز صحیح احساسات و عواطف متعادل خویش نسبت به نزدیکان و معاشران که روش پسندیده پیشوایان دینی بوده و شیوه‌ای موثر در حفظ آرامش روحی و برقراری ارتباطات شفاف و سازنده اجتماعی است. این توانایی نباید فقط به ارتباط با محیط‌های مأنوس و آشنایان دیرین محدود باشد؛ بلکه باید بتواند از آن در جهت گشایش افق‌های تازه‌تر و گسترده‌تری در روابط اجتماعی نیز به موقع استفاده کرد.

اهداف فرهنگی و هنری

• آگاهی از هویت ملی ـ مذهبی خویش و شناخت تحلیلی از فراز و فرودهایی که در روند شکل‌گیری فرهنگ این مرز بوم پشت سر گذاشته شده و عوامل تاریخی موثر در پدید آمدن آنها.
• تکیه بر ارزش‌هایی که در فرهنگ اسلامی ایران زمین ریشه دارد، احساس سر افرازی از آنها و تلاش برای آراستن خویش به آن ارزشها.
• آشنایی نسبی با فرهنگ‌های کهن و دیرینه‌ای که هنوز در عرصه جهانی حضور محسوس دارند و نیز فرهنگ کشورهای غربی (شناخت کلی از نقاط قوت و ضعف اصلی کلان‌فرهنگهای زنده دنیا) و تشخیص امتیازات فرهنگ خودی نسبت به فرهنگ‌های بیگانه که می‌تواند مایه ایمنی از خودباختگی فرهنگی گردد.
• ذوق زیبایی شناسی در نگرش به پدیده‌های جهان آفرینش و نیز رفتارها، روابط و مناسبات انسانی.
• علاقه‌مندی به یکی از رشته‌های موجه و سازنده هنری در این سرزمین (هم به لحاظ شکوفایی عواطف انسانی و تهذیب روحی خویشتن، هم به لحاظ سودمندی واقعی به دور از ابتذال برای دیگران، تلاش برای تسلط یافتن به آن و به کارگیری توانایی خویش در این زمینه برای تاثیر مطلوب در افراد جامعه).
• حضور موثر در آیین‌های مذهبی، ملی و تلاش برای برپایی هر چه باشکوه‌تر آنها که می‌تواند به ترویج فرهنگ در جامعه منجر شود.

اهداف اجتماعی

• آشنایی با حقوق فردی واجتماعی خویش و دیگران، التزام به رعایت آن حقوق ـ به ویژه آنچه در اصطلاح اسلامی به “حق الناس” معروف است و پرهیز و جلو گیری از تضییع آنها به دست خود و دیگران.
• مسئولیت پذیری در فعالیت‌های سازنده اجتماعی و آمادگی برای شرکت فعال در انجام کارهای گروهی که حاصل توانایی در برقراری ارتباطات سالم با دیگر اعضای جامعه است.
• ارج نهادن به خدمت و یاری رسانی به مردم و سودمندی هر چه بیشتر به حال ایشان با انگیزه دینی که می‌تواند این رفتار را با خلوص نیت همراه سازد و از ایستایی آن در برابر عوامل بازدارنده جلوگیری کند.
• اعتقاد به مساوات اسلامی که موجب به وجود آمدن احساس نزدیکی و یک‌رنگی با آحاد همکیشان می‌گردد و از دوگانگی نگرش و رفتار که ممکن است با توجه به عواملی مانند گوناگونی نژادی و طبقاتی پدید آید، جلوگیری می‌کند.
• اهتمام به اصلاح امور مسلمانان از جنبه‌های گوناگون مادی و معنوی که در اقداماتی مانند تلاش برای رفع نیازهای معیشتی مستمندان ایشان و گسترش و ارتقای ارزشهای عالی اسلامی و انسانی در میان همکیشان نمود می یابد.
• اهتمام به عبادات اجتماعی اسلام؛ به ویژه امر به معروف و نهی از منکر، با در نظر گرفتن حدود و شرایط و روشهای اصولی و پسندیده‌ای که اثرگذاری مطلوب آن را در افراد جامعه تضمین می‌کند.
• عنایت به معیارهای مذهبی در گزینش دوستان و معاشران؛ تلاش در جهت حفظ وگسترش و تعمیق ارتباطات اجتماعی با اهل صلاح و پرهیز از معاشرت و همرنگی با افرادی که به باورها و احکام مذهبی پایبند نیستند.
• به کارگیری آداب پسندیده اجتماعی از دید اسلام و عرف موجه و رایج در جامعه که بازتاب مطلوب آن بتواند در جذب عامه مردم به سوی مذهب و افراد مذهبی مؤثر واقع گردد.
• اهتمام به امر ازدواج در نخستین سالهای جوانی با در نظر گرفتن ارزشهای معنوی و انسانی در همسریابی و رعایت وظایف اسلامی همسرداری.
• تلاش در حفظ و نگهداری سرمایه‌های ملی با رعایت توصیه‌های زیست محیطی و احتراز از تخریب منابع حیاتی زادبوم خویش.

نشانی: تهران پارس ، بالاتر از فلکه سوم ، خیابان خدابنده(۲۰۲ شرقی)، بین سجده ای و مظفری ، دبیرستان غیر دولتی نور(دوره دوم)

افتخارات دبیرستان نور

• راه یافتگان به دانشگاه های معتبر
• شرکت و کسب رتبه در مسابقات بین المللی ریاضی / IMC